Λύσεις για την εξασφάλιση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους δίνουν στα «Χρονικά» -τριμηνιαία επιστημονική έκδοση του Οικονομικού Επιμελητηρίου Ελλάδος- οι Παναγιώτης Λιαργκόβας, Νίκος Οικονομίδης, Παναγιώτης Ρουμελιώτης, Φίλιππος Σαχινίδης, Νίκος Φίλιππας και Διονύσης Χιόνης.
Μεταξύ των προτάσεων η επιμήκυνση των λήξεων των δανείων στα 75 χρόνια και η μείωση των επιτοκίων. Τονίζεται δε ότι η έκβαση της διαπραγμάτευσης για το χρέος εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό από την αξιοπιστία της χώρας, ενώ ιδιαίτερο βάρος δίνεται και στη σημασία της επιτάχυνσης της αναπτυξιακής διαδικασίας για μείωση του χρέους.
Για τον Νίκο Οικονομίδη, η λύση για το χρέος βρίσκεται στην επιμήκυνση των λήξεων των δανείων στα 75 χρόνια. Η λύση αυτή δεν θα προκαλέσει αντιδράσεις από τους εταίρους γιατί δεν θα εγγράψουν ζημίες από την παράταση του χρόνου αποπληρωμής, ενώ για το ελληνικό Δημόσιο, η επιμήκυνση από μόνη της, χωρίς αλλαγή του επιτοκίου, σημαίνει μείωση της καθαράς παρούσας αξίας του χρέους κατά τουλάχιστον 50%.
Τεράστιος κίνδυνος για τα οικονομικά της Ελλάδας είναι η πολιτική αστάθεια, τονίζει.
Η αναδιάρθρωση του χρέους είναι μονόδρομος τονίζει ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης και μπορεί να γίνει:
1. Με μείωση των επιτοκίων κατά 50% και σταθεροποίησή τους στο επίπεδο αυτό σε μακροπρόθεσμη βάση.
2. Με υπαγωγή των δανείων των 4 συστημικών τραπεζών από το ΤΧΣ για την ανακεφαλαιοποίησή τους στον ESM.
3. Με επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής του χρέους.
4. Με νέα μερική διαγραφή του χρέους.
5. Με συνδυασμό των παραπάνω λύσεων
Σύμφωνα με τον Νικ.Φίλιππα, μια ρεαλιστική πρόταση είναι η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους, ενδεχομένως σε 50 ή 75 έτη και να διατηρηθεί ταυτόχρονα το επιτόκιο σταθερό σε χαμηλά επίπεδα, μιας και τα επόμενα χρόνια αναμένουμε αύξηση των επιτοκίων.
Με τον τρόπο αυτό και το δημόσιο χρέος θα γίνει μακροχρόνια βιώσιμο και οι διεθνείς εταίροι δεν θα επωμιστούν τεράστιες ζημιές, όπως στην ακραία περίπτωση «κουρέματος» ή διαγραφής ή στάσης πληρωμών έννοιες που ακούγονται συχνά στις δημόσιες συζητήσεις, έννοιες που αυτοί που τις προτάσσουν δεν έχουν αίσθηση της πραγματικότητας και του τρόπου λειτουργίας των αγορών.
Για τον Παν.Λιαργκόβα, η έκβαση μιας διαπραγμάτευσης για αναδιάρθρωση του χρέους εξαρτάται (και) από την αξιοπιστία της χώρας, η οποία με τη σειρά της μετριέται με την εξέλιξη της δημοσιονομικής πολιτικής, των μεταρρυθμίσεων και της αξιοποίησης των φυσικών πόρων. Όσο καθυστερούν οι μεταρρυθμίσεις και άλλες αποφάσεις η οικονομική κατάσταση θα επιβαρύνεται και οι διαπραγματευτικές δυνατότητες θα ελαχιστοποιούνται, επισημαίνει.
Ο πλέον καθοριστικός τρόπος για την μείωση του χρέους, σύμφωνα με τον κ.Φίλιππο Σαχινίδη, είναι μέσω της επιτάχυνσης της αναπτυξιακής διαδικασίας. Αντί, η χώρα να θέτει ως διεκδικητικό πλαίσιο την ονομαστική μείωση του χρέους, κάτι το οποίο φαντάζει δύσκολο να ικανοποιηθεί από άλλα Κοινοβούλια, μπορεί να διεκδικήσει ένα επενδυτικό πρόγραμμα στήριξης από τις χώρες της Ευρώπης, ένα σχέδιο Μάρσαλ, που θα της επιτρέψει να επιστρέψει σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Θα μπορούσε η πολιτική της ανάπτυξης να υποβοηθηθεί από την νομισματική πολιτική, συμπληρώνει ο Διον.Χιόνης. «Θεωρώ όμως το θέμα των αρνητικών πραγματικών επιτοκίων και του αποπληθωρισμού την πραγματική βραδυφλεγή βόμβα που αναστέλλει σε μεγάλο βαθμό τα αναπτυξιακά αποτελέσματα των πολιτικών για την αντιμετώπιση της κρίσης» τονίζει.
Πηγη:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου